Hoe kunnen we studenten bewuster maken van de signalen die het lichaam geeft?

Ons lichaam streeft naar een evenwicht. Als dat niet lukt, geeft het signalen, zoals vermoeidheid, hoofdpijn en stress. Vele studenten negeren die signalen en doen tòch door, ondanks de vermoeidheid. 'Dat komt wel weer goed, even doorbijten' of 'Ik ga eens vroeg slapen en morgen is dat wel weer beter', klinkt het. Maar zo werkt het niet. Integendeel, het zijn ticketjes naar nog meer vermoeidheid en stress. Ik hou een pleidooi om meer te luisteren naar ons lichaam.

Behoefte aan controle

Een dagje minder presteren is des mensens. Maar vele studenten geeft dat stress. De drang om uitmuntend te presteren is groot. In plaats van toe te geven aan hun lichaam en het wat te relativeren met 'een dagje meer of minder, zal het verschil niet maken', blijven ze toch gaan. Loslaten en even rust nemen, lukt niet meer. Studenten hebben een grote behoefte aan controle blijkbaar. 

Stress is eerder regel dan uitzondering bij studenten in mijn omgeving. In een bevraging bij 1800 studenten in onze faculteit, gaven velen aan dat ze zich zenuwachtig voelen, door de vele prikkels. 

De lente van ons leven

Mij raakt het dat studenten niet voldoende 'halen' uit hun studententijd, zoals jezelf leren kennen en fijne ervaringen opdoen. Vele studenten focussen vooral op hun lessen. Het is jammer om na 5 jaar studeren iemand met spijt in het hart te horen zeggen dat hij het beter anders had aangepakt. Die tijd komt niet meer terug.

Corona

Ook in Corona merk je 2 groepen studenten. Zij die op een creatieve manier hun sociaal contact met andere studenten behouden. En zij die zich terugplooien op hun studies. Het risico is groot in die laatste groep. Weet je, de grootste doodsoorzaak bij jongeren is suicïde. Laten we daar nu iets aan doen. 

Ik was blind voor de signalen van mijn lichaam

In mijn tweede jaar geneeskunde zat ik er zelf bijna volledig door. Ik wou het goed doen en legde de lat voor mijn schoolresultaten hoog, ik had vele engagementen als vrijwilliger, ik werkte als jobstudent, enz. Voor de signalen van mijn lichaam was ik toen blind: voortdurend geprikkeld, stress bij de meest eenvoudige dingen, moe, weinig fit, weinig goesting om iets te doen. En toch ben ik blijven doordoen. De rest is geschiedenis. Nu ben ik vooral dankbaar: ik heb ervaren wat mijn grenzen zijn, ik kan nu wel loslaten wanneer mijn lichaam 'stop' zegt. En het verrijkt me ook in functie van mijn werk met patiënten later.

Proeftuin

Je studententijd is als een proeftuin voor later: je leert je lichaam kennen, zowel je mogelijkheden als je beperkingen. Beter nu mee experimenteren en weten waar je eigen grens ligt, zodat je die wijsheid kan meenemen later in je gezin of op je werk.