“De arts weet alles over mijn hart, maar niets over mijn gevoelens”

Culturele barrières blijven vaak onder de radar. Dikwijls ervaart de patiënt de drempels wel bewust maar kan hij of zij die niet onder woorden brengen. Het overkwam Ruma. Tijdens een spoedopname. Met een gezonde dosis zelfrelativering redde zichzelf uit de situatie. Ontdek haar getuigenis voor Comon. Want culturele barrières zijn één van de drempels voor verstaanbare zorg, het thema waar Comon dit jaar rond werkt.

Ruma is 49 jaar, is sinds 2006 in België en woont al 9 jaar in Gent. Ze woont alleen, zonder familie of partner. Het leven heeft haar niet gespaard. En dat uit zich frequent in paniekaanvallen. Door de jaren heen heeft ze zich getraind om hiermee om te gaan. Maar af en toe, wanneer stress zich ophoopt, overvallen ze haar toch. Zoals in oktober vorig jaar. De paniekaanvallen zijn zodanig intens dat ze zich niet meer veilig voelt en besluit naar de spoed te gaan. Met een taxi, rond middernacht, want haar sociaal vangnet is beperkt.

Trek je kleren uit

Ze mag naar de cardioloog voor een hartonderzoek. Wanneer ze in de wachtkamer zit, komt een mannelijke verpleger haar halen. Dat had ze niet verwacht.

Ruma: “Kijk, ik ben open. Omdat ik hier geen familie heb, voel ik me vrijer. Ik moet me tegenover niemand verantwoorden. Ik ben een gelovige moslima maar niet orthodox. En toch had ik het moeilijk met de situatie. De verpleger, die trouwens rustig en betrouwbaar overkwam, vroeg me om mijn kleren uit te trekken.”

“Ik deed mijn jas en trui uit. Voor mij is dat kleren uitdoen. Maar hij zei dat ik alles moest uitdoen. Hij legde ook uit waarom. Hij wou immers electroden op mijn borst plakken voor het onderzoek. Maar ik verstijfde.“

Ook mijn bh?

Zich uitkleden was voor Ruma een enorme drempel. En er speelde nog iets.

Innerlijke tweestrijd

“Zie mij hier nu zitten, dacht ik. In mijn hoofd hoorde ik twee stemmen. De ene zei: ‘Komaan Ruma, je bent een vrije onafhankelijke vrouw, je hebt geen familie die je controleert, je hebt gestudeerd …. En je durft niet eens je kleren uit te doen.’ De andere stem verwenste de man, vond dat die moest weggaan, mocht mijn familie nu weten dat ik een vreemde man mijn lichaam zou tonen, schande …’ En zo speelde zich een tweestrijd af in mijn hoofd. Ik heb dus mijn kleren uitgedaan.”