“Het is mijn droom Dolox ooit op de markt te brengen”
Niet alleen wetenschappers zoeken naar oplossingen om zorg verstaanbaar te maken. Ook studenten uit verschillende hogescholen en universiteiten steken de handen uit de mouwen. Zoals Maxim Desmet. Tijdens de Maakmarathon bedacht hij samen met vier medestudenten het prototype Dolox, goed voor de publieks- én juryprijs.
Dag Maxim, gefeliciteerd met Dolox. Stel je eens even voor
Maxim: ”Ik ben 22 jaar en bijna afgestudeerd als podoloog aan Arteveldehogeschool. Volgend jaar wil ik bedrijfskunde studeren aan de VUB. Iets totaal anders maar tijdens de Maakmarathon heb ik gemerkt dat er een ambitieuze dosis ondernemerschap in mij zit. En die wil ik voeden. Niet dat ik per se ondernemer wil worden. Maar ik wil wel de vaardigheden hebben om dingen in beweging te zetten. Een eigenschap die ook goed van pas kwam als hoofdcoördinator van de speelpleinwerking.”
Wat is Dolox precies en waar haalden jullie de mosterd?
Maxim: “Wat als ... er een eenvoudig toestel zou bestaan dat pijn registreert op het moment dat je het ervaart? Dat is het idee achter Dolox. Via een gebruiksvriendelijke draai- en drukknop kunnen patiënten hun pijnniveau aangeven op een schaal van 0 tot 10. Daarnaast registreert de geïntegreerde micro antwoorden op vragen als ‘Waar heb je pijn?’, ‘Welke soort pijn ervaar je?’, …. Later, wanneer de patiënt op consulatie komt, leest de arts de gegevens in. Op het eerste gezicht lijkt dit misschien banaal. Tijdens onze stages hebben we alle vijf ervaren dat het niet evident is om nauwgezet te communiceren over pijn. Maar voor de arts is deze info wel cruciaal om de juiste diagnose te stellen en behandeling voor te schrijven.
Ikzelf bijvoorbeeld liep een geriatrische stage. Eén situatie zal me altijd bijblijven. Een demente man van 94 had een serieuze ingegroeide nagel. Maar hij voelde de pijn niet. Het was moeilijk om met hem te communiceren. Het is ook vooral voor deze oudere doelgroep dat we Dolox bedacht hebben.”
Hoe hebben jullie het maakproces ervaren?
Maxim: “Chaotisch (lacht). Maar wel super interessant. De groepsdynamiek, het besef dat je samen aan iets werkt dat een steentje bijdraagt tot een beter Gent … dat maakt het allemaal de moeite waard. Je leert elkaar ook op een heel andere manier kennen dan gewoon tijdens een gesprek."
"In het begin hadden we absoluut geen idee van waar we naartoe wilden. We zijn wel drie à vier keer van concept veranderd. Blijkbaar is dat eigen aan een innovatieproces. Net op de valreep zijn we met het idee voor Dolox op de proppen gekomen. Twee uur voor het testmoment stond ik nog in een elektronicawinkel op zoek naar een knop.” (lacht)
Wat zijn de volgende stappen?
Maxim: “Momenteel gaat een interdisciplinair team tijdens een Miniproeftuin verder aan de slag met het prototype. Want zo’n prototype is slechts een start. Nu komt het erop neer om het verder vorm te geven, te verdiepen en dan te testen en uiteindelijk te implementeren."
"Ook al staan de examens voor de deur, toch wil ik graag betrokken blijven. Ik hoop dat we binnenkort met een werkend prototype naar investeerders kunnen stappen. Investeerders met het hart op de juiste plaats die niet het commercieel belang vooropzetten maar echt het maatschappelijke doel. Het is mijn droom om samen met hen een businessplan op te stellen om dan Dolox uiteindelijk op de markt te brengen. Dat zou echt fantastisch zijn.”
We duimen met je mee, Maxim.